Op trainingskamp in het zonnige Albufeira vertrok ik met de Koga-formatie eens voor een pittige sprinttraining. Hoewel speerpunt en veelwinnaar Wim Stroetinga hierbij niet aanwezig was, waren Robin Chaigneau en Johim Ariesen wel van de partij. Beide mannen hadden in het verleden al meermalen bewezen over zeer rappe benen te beschikken, dus reden te meer dit sterke wapen tot in de puntjes te ontwikkelen. Robin tikte in een sprintje voorafgaand aan deze training na 180 km al waardes van boven de 1800 Watt aan. Daarbij was meteen het achterwiel aan vervanging toe, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Op een mooie rechte weg werd de sprint aangetrokken door Wim Botman tot om en nabij de 53 km/h uur, waarna Robin, Johim en ik op een licht oplopende weg over een afstand van 300 meter de krachten konden meten.
Sprinttrainingen in blokken
In totaal werden twee blokken van vier sprints afgewerkt. Het is normaal dat het piekvermogen van de eerste aanzetten niet lang volgehouden kan worden. Na ongeveer vijf seconden stabiliseert de snelheid zich en loopt de cadans terug als gevolg van het opraken van het vrije ATP dat rondom de spieren ligt opgeslagen. Voor deze vorm van energielevering is geen zuurstof nodig en er wordt ook geen lactaat geproduceerd. Daarom heet deze vorm van energielevering ook wel anaeroob alactisch. Helaas duurt het ook weer lang voordat er weer een substantiële hoeveelheid vrije ATP beschikbaar is. Het piekvermogen dat in de eerste sprint wordt gehaald, wordt daardoor in alle zeven daarop volgende pogingen niet meer gehaald.
Energiesystemen
Ondanks dat het piekvermogen in het tweede blok een stuk lager ligt dan (1340 Watt vs 1443 Watt), is het wel interessant om te zien of er een minder verval in het vermogen is te constateren. Deze sprint volgt na een rustperiode van 20 minuten. Er is duidelijk weer een beetje vrije ATP beschikbaar, maar minder dan tijdens de allereerste sprint. In deze sprint zorgt met name het anaerobe lactische energiesysteem voor de benodigde energie. Doordat het hier een eerste sprint betreft na een rustperiode, zijn de ontstane H+ ionen van de eerdere sprints door waterstofcarbonaat weer weggebufferd. Het effect van de lactaatophoping van sprint na sprint is dus minder, waardoor de inspanning op hoge intensiteit langer kan worden volgehouden.
Ondanks deze verhandeling over de verschillende energiesystemen die een grote rol spelen bij het sprinten, werd eens te meer duidelijk hoe belangrijk het is over een flinke hoeveelheid fast-twitch vezels te beschikken. Deze vezels zijn namelijk als geen ander in staat op deze manier energie te leveren. Johim liet zien hoe hij bij zijn eerste aanzet al enkele meters wist te pakken op de concurrentie, terwijl ik toonde dat ik in een lange sprint behoorlijk weet terug te komen. Ondanks een maximale snelheid van ruim 64 km/h wist hij echter niet winnen, omdat sprinten uiteindelijk veel meer is dan snelheid en vermogen. Explosiviteit, en dan met name het op het juiste moment plaatsen van de versnelling, is namelijk nog veel belangrijker zo werd vandaag eens te meer duidelijk.
Jim van den Berg
